Het verhaal van Kaatje

“Het was 1 november. Ik was met een van mijn zonen aan zee toen ik op zondagavond telefoon kreeg. Ik zou beter zo snel mogelijk naar huis komen, want onze andere zoon had een verkeersongeval gehad. Samen met zijn broer was hij op de terugweg van de Koppenbergcross toen hij van de weg gemaaid werd. We snelden naar de plek van het ongeval. Nooit vergeet ik de blikken van de mensen toen we eraan kwamen, de menigte die openging en het nieuws dat mijn zoon de klap niet overleefd had…

Er volgden erg moeilijke tijden. Op zo’n verlies ben je nooit voorbereid. Toch voelde ik me gesterkt door de vele steun van vrienden, familie en mensen die ik voorheen vaak slechts oppervlakkig kende. Het stak me een hart onder de riem.

Sindsdien koester ik misschien nog meer de mensen om me heen. Ik besloot al mijn kinderen te vereeuwigen in een halsketting die ik altijd met me meedraag. Ik wist niet meteen waarheen, maar hoorde goede geluiden over Hilde en Stefaan van Juweliers Casteur. Die verhalen bleken terecht want ik werd getroffen door de warmte en sereniteit waarmee we samen op zoek gingen naar het gepaste aandenken. Het werd een ketting met de initialen van mijn vier kinderen, het briljanten sterretje staat symbool voor mijn overleden zoon.

Wat later werd ook mijn vriendin Ginette getroffen door het noodlot. Ginette, die al die jaren mijn compagnon de route geweest was en me steunde in moeilijke tijden, kreeg de vreselijke diagnose van kanker. Nu was het mijn beurt om haar bij te staan. Ik stopte vaak voor een babbeltje of gewoon om er voor haar te zijn. Maar in oktober moest ik haar toch laten gaan. Ik wilde een beetje as voor altijd bij me dragen, maar dan niet in een klassiek juweel.

Het was voor mij evident dat ik weer bij Stefaan en Hilde terecht kwam. Ze wisten intussen wie ik was, hoe mijn levenspad er uitzag. En dus draag ik die twee dierbaren nu op mijn eigen persoonlijke manier altijd bij me. Het verzacht mijn leed, maar ze vergeten doe ik nooit.”